Recensie "Het Laatste Vooroordeel" door Karel Michiels in De Standaard, november 2005
Dirk Denoyelle lacht met BV's en politici
Comedy.
Dirk Denoyelle en Kris De Jean.
In zijn tiende theatershow goochelt Dirk Denoyelle opnieuw naar hartelust met
stemmen en imitaties. Maar er zit ook een verhaal in de voorstelling.
WIE heeft Elio Di Rupo vermoord? Is het Johan Vande Lanotte? Guy Verhofstadt?
Of Bart Somers misschien? Het zijn in elk geval personages die Denoyelle graag
mag imiteren, dus rond hen is Het laatste vooroordeel opgebouwd. Wat eerst een
losse verzameling sketches en liedjes lijkt, draait na de pauze uit op een lichtvoetig
rechtbankdrama, gepresenteerd door Bart Peeters, waarin Dirk Denoyelle zowat
alle rollen voor zijn rekening neemt. Dus ook die van Peter Paul Rubens, die
wordt opgevoerd als een tekenfilmfiguur. Naast Denoyelle en de pianist Kris
De Jean staat er een groot videoscherm op het podium, niet alleen om Rubens
te laten meespelen, maar ook als grappig klankbord in andere situaties.
Di Rupo zelf is de meest geslaagde imitatie van de voorstelling, ook al komt
zijn accent soms heel dicht in de buurt van de pauspersiflage die Denoyelle
destijds bracht. Vande Lanotte en Verhofstadt zijn inhoudelijk sterk, met rijpe
satirische teksten, maar maken fysiek dan weer minder indruk. Het zijn veeleer
cartoonstemmen die de imitator gebruikt, zoals we die daadwerkelijk ook al gehoord
hebben in sommige tv-programma's. En wie kan zich na Chris Van den Durpel nog
met succes aan Bart Peeters wagen?
Filip De Winter is een geval apart. Hoe doe je een rechtse populist na als je
weet dat een op vier toeschouwers er sympathie voor koestert zonder te (willen)
weten waar hij écht voor staat? Dirk Denoyelle doet daarvoor een beroep
op het videoscherm (om de domheid van de VB-ideeën te illustreren) en brengt
op het einde van de sketch de hitlergroet. In Meise ging de zaal niet plat en
leek het hoge satirische gehalte van de sketch al helemaal niet tot het (overwegend
oudere) publiek door te dringen.
Dat geldt eigenlijk ook voor de Engelstalige liedjesteksten die Denoyelle en
De Jean ten gehore brengen. Skin Deep (The Stranglers), Solsbury Hill (Peter
Gabriel), Imagine (John Lennon), Baker Street (Gerry Rafferty): als je zulke
songs persifleert, moeten de teksten helder en verstaanbaar zijn. Dirk Denoyelle
richt zich met deze productie niet tot de hoogst geschoolde taalknobbels van
het land, dus moet hij ook niet van zijn publiek verwachten dat het al die anderstalige
grappen zomaar begrijpt.
Marokkaan
De humor blijft wat belegen, of moeten we zeggen studentikoos? Naast nationale
en internationale bekendheden worden ook een stuk of wat typetjes opgevoerd.
Professor Niels Boorgat weet alles over navels, een ,,masculist'' komt op voor
de belangen van de man, een Marokkaan zegt dat hij vandaag hard gewerkt heeft.
Het doet allemaal sterk denken aan de schoolrevues waar wij vroeger aan moesten
deelnemen.
De humor van Dirk Denoyelle mist de nodige vaart en scherpte om de zaal in een
collectieve roes te brengen, zoals dat bij zijn collega's vaak wel gebeurt.
Misschien zou hij het aantal imitaties ook beter beperken en zijn beste creaties
wat meer uitdiepen, zoals Van den Durpel dat gedaan heeft. Marco Borsato, Thé
Lau, Steve Stevaert, Louis Tobback, Guus Meeuwis, Jean-Marie Dedecker: ze zitten
allemaal in deze voorstelling, de ene al wat beter geïmiteerd dan de andere,
maar allemaal veel te fragmentarisch om te kunnen bekoren.
Gelukkig houdt het moordmysterie de spanning erin en is de rechtszaak op haar
manier toch een huzarenstukje. Denoyelle die verschillende rollen tegelijk speelt:
het zou een schitterend luisterspel zijn.
,,Het laatste vooroordeel'', van Dirk Denoyelle en Kris De Jean. Gezien op 19
november in CC De Muze in Meise. De komende maanden op tournee.
Van onze medewerker Karel Michiels